"De maatschappij moet op hetzelfde moment voorgehouden worden dat het aantal krankzinnigen in hun midden toeneemt. 

Dit creëert een noodsituatie en plaatst de psychopoliticus in de rol van reddende engel en plaatst hem, op de langere termijn, aan het hoofd van een samenleving".  

NEXT

TEXT

Wanneer bevolkingen, over het algemeen, begrijpen dat geweld noodzakelijk is in het behandelen van krankzinnigheid, lijken gewelddadige remedies opeens redelijk. Als we beginnen met een relatief laag niveau van gewelddadigheid, zoals dwangbuizen en andere dwangmiddelen, wordt het redelijk gemakkelijk om voorbij te gaan aan de publieke schroom voor geweld door het toevoegen van steeds meer geweld in de behandeling van krankzinnigen.  

Door het verhogen van het geweld in de “behandeling”, wordt aan de publieke verwachting van zo’n behandeling voldaan en protest van de persoon die de behandeling ondergaat, is onmogelijk geworden omdat hij onmiddellijk na de behandeling tot niets meer in staat is. De familie van het persoon onder behandeling is reeds verdacht omdat ze een krankzinnige in hun midden hebben. Het protest van de familie moet in diskrediet gebracht geworden.  

Des te gewelddadiger de behandeling is, des te groter wordt de commandowaarde voor de psychopoliticus. Hersenchirurgie zou normaal en standaard moeten worden. Terwijl het werkelijke sterftecijfer, waar mogelijk, naar beneden bijgesteld moet worden, is het feit dat er veel doden zullen vallen, voor psychopoliticus niet iets om zich erg druk over te maken. 

Het publiek moet geleidelijk onderwezen worden over elektrische shocks, eerst door ze te laten geloven dat het heel therapeutisch is, dan door ze te doen geloven dat het iemand rustig zal maken, dan door ze te informeren dat de elektroshock gewoonlijk de ruggengraat en de tanden beschadigt en als laatste stap, dat het vaak de dood tot gevolg heeft of op zijn minst de ruggengraat breekt en dat door het geweld waarmee het gepaard gaat, de tanden van de patiënt kunnen uitvallen. Het valt te betwijfelen, of iemand uit de niet opgeleide laag van de bevolking het zien van een enkele elektroshockbehandeling zou kunnen verdragen. Ze zouden zeker het zien van  een prefrontale lobotomie of een trans-orbitale lobotomie, niet kunnen verdragen. Het publiek moet echter omhoog gebracht worden naar een niveau  waar dit wel mogelijk is, waar het de te verwachten behandeling is en waar de details van de behandeling  bekend gemaakt kunnen worden om daarmee het psychopolitieke prestige te laten toenemen.  

Des te gewelddadiger de behandeling is, des te hopelozer zal krankzinnigheid lijken te zijn.  

De maatschappij moet bewerkt worden tot op het punt waar elke opstandige jonge man voor het gerecht gebracht kan worden en toegewezen kan worden aan een psychopoliticus, elektroshocks kan krijgen en gereduceerd kan worden tot een ongekende volgzaamheid voor de rest van zijn leven.  

Voortdurende en toenemende campagnes voor gewelddadige behandelingen zal een publieke tolerantie voor de zombieachtige toestand veroorzaken tot aan het punt dat deze personen waarschijnlijk gewoon als werknemer zullen worden geaccepteerd als ze worden aangeboden.

Een groot deel van de maatschappij, met name het opstandige deel, kan gereduceerd worden en dienstbaar gemaakt worden aan de psychopoliticus.  

Op verschillende manieren moet het publiek er op zijn minst van overtuigd worden dat krankzinnigheid slechts bestreden kan worden met shocks, martelingen, onthouding, eerroof, met in diskrediet brengen, geweld, verminking, dood en bestraffing in allerlei vormen. De maatschappij moet op hetzelfde moment voorgehouden worden dat het aantal krankzinnigen in hun midden toeneemt. Dit creëert een noodsituatie en plaatst de psychopoliticus in de rol van reddende engel en plaatst hem, op de langere termijn, aan het hoofd van een samenleving.

toevoeging  van de vertaler.

 “Operatie IJspriem” lijkt een goed voorbeeld van een campagne voor gewelddadige behandelingen. Psychiater Walter J. Freeman gebruikte een elektroshock als verdoving, voordat hij de ijspriem in de oogkas sloeg met een chirurgische hamer. Door het instrument heen en weer te bewegen sneed hij de vezels van de voorste hersenkwabben door en veroorzaakte onherstelbare schade aan de hersenen.  

Freeman was betrokken bij 3.500 ingrepen, als toezichthouder of als uitvoerder. Freeman toerde door Amerika, in een busje die hij zijn 'lobotomobiel' noemde, van stad naar stad om zijn procedure te promoten. Hij hield lezingen en gaf theatrale demonstraties.  

De pers doopte zijn reis “Operatie IJspriem”.