de bestudering van loyaliteiten.

"Door het gemakkelijk beschikbaar maken van allerlei soorten drugs, door het verstrekken van alcohol aan tieners, door zijn wilde opstandigheid te prijzen en aan te moedigen, door het stimuleren met sekslectuur en het aanbevelen van seksuele praktijken via de ideeën die uitgedragen kunnen worden door de seksuele voorlichtingsbureaus, kan de psychopoliticus de benodigde houding van chaos, ledigheid en nutteloosheid creëren..."

NEXT

TEXT

Als loyaliteit zo belangrijk is voor de economische en sociale structuur, wordt het noodzakelijk om het, als een op zichzelf staand iets, nader te onderzoeken.   

Op het gebied van de psychopolitiek betekent loyaliteit simpelweg ’gelijkgerichtheid’. Meer volledig betekent het op één lijn zitten met het doel van de communistische staat. Gebrek aan loyaliteit betekent een niet op één lijn zitten en in bredere zin het niet op één lijn zitten met de doelen van de communistische staat.  

Als we in overweging nemen dat de doelen van een communistische staat het grootste voordeel opleveren voor de massa, dan zien we dat gebrek aan loyaliteit, als begrip, een democratisch gericht denken voort zou kunnen brengen. Loyaliteit aan personen welke niet communistisch zijn onderwezen zou ronduit een onvermogen tot gelijkgerichtheid zijn.  

De remedie tegen trouweloosheid is volledig te vinden in de principes van gelijkgerichtheid. Wanneer je tegen trouweloosheid aanloopt, hoef je slechts de doelen van het persoon op één lijn te brengen met de doelen van het communisme en je zult ontdekken dat een groot aantal van de omstandigheden die tot nu toe als onaangenaam werden ervaren in zijn bestaan, zullen verdwijnen.  

Een hart of een nier die rebelleert tegen de rest van het organisme is ontrouw aan de rest van dat organisme. Om dat hart of die nier te genezen hoeft slechts de activiteit van dat orgaan weer op één lijn gebracht te worden met de rest van het lichaam.  

De technologieën van psychopolitiek demonstreren afdoende de werkbaarheid hiervan. Een lichte schok op het elektrisch afwijkende gedeelte van het lichaam kan en zal veroorzaken dat het opstandige orgaan opnieuw gaat meewerken. Het is meer de schok en de straf van een operatie, die er in de meeste gevallen voor zorgt dat het lichaam weer als een geheel gaat functioneren, dan de operatie zelf. Het is meer het bombardement van röntgenstralen dan de therapeutische waarde van die röntgenstralen, dat veroorzaakt dat het afvallige orgaan de aandacht weer richt op de ondersteuning van het gehele organisme.  

Hoewel het niet bevestigd is dat een elektroshock enige therapeutische waarde heeft waar het aankomt op het geestelijk gezond maken van het individu, is het wel duidelijk geworden dat het als straf een waarde heeft die ervoor zal zorgen dat de patiënt beter mee gaat werken. Hersenchirurgie heeft geen statistische gegevens om het aan te prijzen, behalve voor het verwijderen van de persoonlijkheid van het individu zodat deze niet langer organen kan belemmeren om mee te werken.

Deze twee Russische ontwikkelingen hebben nooit gepretendeerd dat ze de geestelijke gezondheid van de persoon kunnen verbeteren. Ze zijn slechts effectief en werkbaar in het verschaffen van een adequaat bestraffingmechanisme voor de persoonlijkheid die afdwaalt en egoïstisch nalaat om de anatomie te dienen. Het is de gewelddadigheid van de elektrische schok en de operatie die werkt bij het aan banden leggen van de onwillige persoonlijkheid die de weg blokkeert voor de massa of de staat.  

Soms ontdek je dat de verwijdering van dat belemmerende deel van de persoonlijkheid, met shocks en hersenchirurgie, leidt tot vernieuwde groei en verbetering in de organen die door die persoonlijkheid in opstand waren gekomen.  Dat een goed georganiseerde staat is samengesteld uit organismen en niet uit persoonlijkheden, wordt met het gebruik van elektrische schokken en hersenchirurgie in de psychopolitiek duidelijk gedemonstreerd.  

De verandering van loyaliteit bestaat, in de eerste plaats, uit het verwijderen van de bestaande loyaliteiten. Dit kan op één van de volgende twee manieren gedaan worden. Ten eerste, door duidelijk te maken dat zijn bestaande loyaliteiten hachelijke omstandigheden hebben voortgebracht zoals opsluiting, gebrek aan erkenning, vrijheidsbeperking, dwang en tekorten, en ten tweede, middels het uitwissen van de persoonlijkheid zelf.  

Het eerste wordt bereikt door het individu regelmatig en voortdurend te wijzen op het feit dat hij zijn loyaliteit heeft geschonken aan een onwaardige bron. In eerste instantie, middels het creëren van omstandigheden, die ogenschijnlijk voortkomen uit het doelwit van zijn loyaliteit, waardoor het individu zich verkeerd behandeld voelt. Een onderdeel hiervan is het creëren van een gemoedstoestand bij het individu door hem werkelijk te beperken in zijn vrijheid en hem dan van valse bewijzen te voorzien die aantonen dat degene aan wie hij loyaal is, de oorzaak is van zijn vrijheidsbeneming. Een ander deel van dezelfde methode bestaat uit het belasteren en vernederen van het individu wiens loyaliteit moet worden veranderd, bij zijn  superieuren of regering aan wie hij loyaal is, totdat hij echt een slechte naam krijgt bij het doelwit van zijn loyaliteit welke hem vervolgens in zijn vrijheid gaat beperken om het individu ervan te overtuigen dat hij zijn loyaliteit aan de verkeerde bron heeft geschonken. Dit zijn de mildere methoden, maar ze hebben bewezen extreem effectief te zijn. Het grootste nadeel in het gebruik ervan is dat het veel tijd en aandacht van de psychopoliticus vraagt en het vervaardigen van valse bewijzen.  

Op gepaste momenten, die veel voorkomen, kan de persoonlijkheid zelf aangepast worden met schokken, chirurgie, dwang, ontberingen en, in het bijzonder, de beste psychopolitieke techniek: het implanteren door middel van de nieuwe hypnose technieken. De aanpassing moet tot stand komen door in de eerste stap de persoon waaraan het individu loyaal is te onteren, de tweede stap is het implanteren van nieuwe loyaliteiten.

Een kundige en ervaren psychopoliticus kan, onder de meest gunstige omstandigheden, met het gebruik van psychopolitiek, de loyaliteit van een individu zo vaardig veranderen, dat zijn eigen metgezellen niet zullen vermoeden dat zijn loyaliteiten veranderd zijn. Dit verlangt echter aanzienlijk meer finesse dan gewoonlijk noodzakelijk is voor de situatie.  

Ongeveer hetzelfde resultaat kan bereikt worden met de nieuwe massahypnose mits het wordt begeleid door een ervaren psychopoliticus. Een einddoel van zo’n procedure zou het in korte tijd aanpassen van de loyaliteit van een hele bevolkingsgroep zijn middels de nieuwe massahypnose, iets dat effectief bereikt is in de minder bruikbare staten van Rusland.  

Het is afdoende aangetoond dat loyaliteit geheel ontbreekt in die mythische hoedanigheid die bekend staat als spirituele kwaliteit. Loyaliteit heeft te maken met afhankelijkheid, economisch of geestelijk, en kan al veranderd worden met de primitiefste vormen van implantatie.  

Onderzoek onder arbeiders in fabrieken en op het land toont aan dat ze hun loyaliteit gemakkelijk schenken aan een voorman of vrouw en dat ze die net zo gemakkelijk weer intrekken om hem aan een andere persoon te schenken, om zich vervolgens tegen het persoon te keren waar ze eerder loyaal aan waren. Dit wordt door de zwakke en onzekere massa’s in de kapitalistische staten meer als normaal beschouwd dan in een verlichte staat zoals Rusland. In kapitalistische staten zijn de afhankelijke individuen zo angstig, de verlangens en het gebrek zo overdreven, dat loyaliteit geen ethische fundering meer heeft en slechts bereikt wordt middels  afhankelijkheid, dwang of eisen.  

Gelukkig benadert het communisme de ideale geestestoestand zo dicht, dat het gemakkelijker wordt om loyaliteiten te veranderen omdat alle andere filosofieën die op dit moment op aarde aangeboden en gepraktiseerd worden, in vergelijking met het communisme, ontaard en bezoedeld zijn. Daarom kan een psychopoliticus met een bepaalde zekerheid te werk gaan omdat hij weet dat de loyaliteit van een individu met rede alleen al veranderd kan worden tot een meer gewenste hoogte. Slechts als hij het nodig acht wordt er gebruik gemaakt van één van de vele psychopolitieke technieken. Iedere man die niet overtuigd kan worden van de communistische rationaliteit moet natuurlijk beschouwd worden als geestelijk onvolwaardig en daarom is het volledig gerechtvaardigd dat de technieken voor krankzinnigen worden toegepast op de niet-communist.  

Om loyaliteiten te veranderen is het noodzakelijk om eerst de bestaande loyaliteiten van het individu vast te stellen. De taak is erg simpel gezien het feit dat kapitalistische en fascistische naties niet zeker kunnen zijn van de loyaliteit van hun onderdanen. Mogelijkerwijs ontdekken we dat de loyaliteit van deze onderdanen, zoals we iedere persoon noemen die onderworpen wordt aan psychopolitieke technieken, reeds zodanig vervaagd is dat het verwijderen ervan niet nodig is. Het is meestal slechts noodzakelijk om hem te overtuigen met de overweldigende redelijkheid van het communisme om een persoon zijn loyaliteit te laten schenken  aan de Russische staat. Maar, afhankelijk van de belangrijkheid van het individu, moet er niet veel tijd aan worden besteed. Je kunt je toevlucht nemen tot emotionele dwang, elektroshocks of hersenchirurgie als communistische propaganda faalt.

Wanneer het een heel belangrijk persoon betreft, is het misschien noodzakelijk om de meer verfijnde technieken van psychopolitiek toe te passen op zo’n manier dat de persoon zelf, en zijn verwanten, onwetend blijven van de operatie. In dit geval wordt een simpele inplant gebruikt met maximale dwang en commandowaarde.  

Alleen de meest bedreven psychopoliticus zou moeten worden aangenomen voor zo’n project, omdat prutswerk kan onthullen dat er is geknoeid met zijn geestelijke processen. Als er enige vraagtekens bestaan over het succes van een operatie tegen een belangrijk persoon, is het ten zeerste aan te bevelen om als  psychopolitiek doelwit een persoon te kiezen uit de nabijheid van het belangrijke persoon, waar hij emotioneel nauw bij betrokken is. Zijn vrouw of kinderen zijn normaal gesproken het beste doelwit en daar kan zonder beperkingen mee gewerkt  worden. Om je van de loyaliteit van een erg belangrijk persoon te verzekeren, moet je een constante pleitbezorger voor het communisme aan zijn zijde plaatsen, die een seksuele of familiale snaar raakt. Het is niet noodzakelijk om een communist te maken van zijn vrouw, zijn kinderen of één van zijn kinderen, maar het zou doeltreffend kunnen zijn om dat wel te doen. In de meeste gevallen is dat echter niet mogelijk.  

Met het gebruik van verschillende soorten drugs is het tegenwoordig, zeker in de psychopolitieke realiteit, bijna te simpel om een staat van hevige nervositeit of krankzinnigheid bij de vrouw of de kinderen te veroorzaken om hen dan, met volledige medewerking van het belangrijke persoon, de regering waaronder hij leeft, of het agentschap waarbij hij werkt, in de handen van de psychopolitieke medewerker te plaatsen. Deze kan dan in zijn eigen laboratorium zonder tegenwerking of angst voor onderzoek of controle, met elektroshocks, operaties, seksuele aanvallen, drugs of andere bruikbare methoden, dat familielid geheel degraderen of zijn persoonlijkheid wijzigen en daarmee een psychopolitieke slaaf creëren die, na een signaal of commando, de meest schandalige, gewelddadige acties uitvoert en daarmee het belangrijke persoon in diskrediet brengt of eist dat er, op een meer delicaat niveau, zekere maatregelen worden genomen door het belangrijke persoon. Die maatregelen worden natuurlijk gedicteerd door de psychopoliticus.  

Als de partij geen echte interesse heeft in de beslissingen of activiteiten van dat belangrijke persoon en slechts de wens heeft om hem van effectieve activiteit af te houden, dan hoeft de psychopoliticus er niet zoveel aandacht aan te besteden. De persoon hoeft dan slechts in handen te worden gegeven van de één of andere onwetende beoefenaar van de geestelijke geneeskunde die opgeleid is door  psychopolitici, waarvan verwacht mag worden dat hij voldoende moeilijkheden zal veroorzaken.  

Waar de loyaliteit van de persoon niet kan worden omgekeerd of waar de mening, het gewicht of de effectiviteit van het individu krachtig in de weg staat van de communistische doeleinden, is het gewoonlijk het beste om een milde neurose in het persoon te veroorzaken. Nadat je hem hebt voorzien van een geschiedenis van geestelijke onevenwichtigheid, zorg je ervoor dat hij zichzelf onschadelijk maakt door zelfmoord te plegen of je brengt hem tot een verval dat lijkt op zelfmoord. Dit soort situaties zijn reeds tienduizenden keren vakkundig afgehandeld door psychopolitici binnen en buiten Rusland.

Het is een onwrikbaar principe van de psychopolitiek dat een persoon die vernietigd moet worden, zelf of via zijn familie, betrokken moet raken bij het stigma van krankzinnigheid en in contact moet worden gebracht met psychopolitici of personen die door hen opgeleid zijn, met een maximale hoeveelheid aan opschudding en publiciteit. Het stigma van krankzinnigheid wordt stevig verankerd in de reputatie van een persoon en blijft daar door het veroorzaken van irrationele acties door hemzelf of  in zijn nabijheid. Deze activiteit zou geclassificeerd kunnen worden als een gedeeltelijke afbraak van gelijkgerichtheid. Als dit tot het uiterste wordt doorgevoerd kan de afbraak van de loyaliteiten als volledig worden beschouwd en kan er veilig begonnen worden met het opleggen van nieuwe loyaliteiten. Door het veroorzaken van krankzinnigheid of zelfmoord bij de vrouw van een politiek belangrijk persoon, wordt er voldoende vervreemding gerealiseerd om zijn houding te veranderen. Dit zal, als het krachtig genoeg wordt doorgevoerd, of ondersteund wordt door psychopolitieke implantatie, het begin zijn van het opnieuw opbouwen van zijn loyaliteiten, nu in een betere en meer gepaste richting.  

Een andere reden voor het richten van psychopolitieke activiteiten op vervreemding door krankzinnigheid, is dat krankzinnigheid veracht wordt en als schande wordt gezien en dat er neer wordt gekeken wordt op alles wat ermee verbonden is. Dus kan een psychopoliticus, die in de buurt van een krankzinnig persoon opereert, elke beschuldiging tegen hem tegenspreken en weerleggen door aan te tonen dat de familie last heeft van geestelijke onevenwichtigheid.  

Dit is verbazingwekkend effectief in kapitalistische landen waar krankzinnigheid zo door en door gevreesd wordt, dat niemand er maar over denkt om welke omstandigheid dan ook, in de omgeving ervan te onderzoeken. De psychopolitieke propaganda werkt voortdurend, en moet voortdurend blijven werken aan een toenemend aura van mysterie rondom krankzinnigheid. Ze moet de verschrikkingen en de hopeloosheid ervan uitvergroten om een excuus te hebben voor de niet-therapeutische acties die ondernomen worden tegen krankzinnigen. Met name in de kapitalistische landen heeft een krankzinnige persoon geen rechten. Een  krankzinnig persoon mag daar geen eigendommen bezitten. Een krankzinnige mag daar geen getuigenis afleggen. Dus hebben we hiermee een uitstekende weg waarlangs we kunnen reizen in de richting van ons doel en onze eindbestemming.  

Door bij het publiek de overtuiging neer te zetten dat er twijfels bestaan over de geestelijke gezondheid van een persoon, is het mogelijk om al zijn doelen en activiteiten te verminderen en weg te vagen. Middels het aantonen van de krankzinnigheid van een groep, of zelfs een regering, is het mogelijk om een afwijzing binnen hun eigen groep te veroorzaken. Door het uitvergroten van de algemene menselijke reactie op krankzinnigheid, door dit onderwerp steeds opnieuw onder de aandacht te brengen van het grote publiek en vervolgens de reactie van de bevolking die daarop volgt tegen haar leider of leiders te benutten, is het mogelijk om elke regering of beweging te stoppen.  

Het is belangrijk om te weten dat het gehele onderwerp ‘loyaliteit’, zoals het er nu voorstaat, gemakkelijk te behandelen is. Het is één van de eerste en voornaamste missies van een psychopoliticus om ‘een aanval van het communisme’ en ‘krankzinnigheid’ aan elkaar gelijk te stellen.  

De definitie van krankzinnigheid, of de paranoïde variant daarop, zou moeten worden: “Een paranoïde persoon gelooft dat hij wordt aangevallen door communisten”. Op deze manier vervalt en vermindert de steun voor het individu die het communisme aanvalt.  

In plaats van het executeren van de nationale leiders, zou zelfmoord voor hen gearrangeerd moeten worden onder omstandigheden die vragen oproepen over het overlijden. Op deze manier kunnen we de oppositie tegen de communistische groei, binnen alle sociale klassen, uitselecteren en ervoor zorgen dat, die bevolking die zich tegen ons zou keren, geen leiders meer heeft. Hiermee veroorzaken we een staat van chaos en gebrek aan gelijkgerichtheid, waarbinnen wij vrij eenvoudig de heldere en krachtige leerstellingen van het communisme kunnen doordrijven.  

Onze aanval in het veld van de psychopolitiek is zo uitgekiend dat hij voorbijgaat aan het begripsvermogen van de leek en aan dat van de, gewoonlijk stupide, ambtenaar. Door te opereren als een autoriteit, met de regelmatig herhaalde verklaring dat de principes van psychotherapie te gecompliceerd zijn om zomaar begrepen te worden, kan je, zonder dat de bevolking het in de gaten heeft en het een voldongen feit is, een totale revolutie teweegbrengen.  

Omdat krankzinnigheid het maximale gebrek aan instemming is, is het logischerwijs ook bruikbaar als het optimale wapen tegen loyaliteiten aan leiders en de oude sociale structuren.  

Het is dus van het allergrootste belang dat de psychopoliticus de geneeskunde van een te veroveren natie infiltreert en dan, vanuit die hoek, voortdurend druk uitoefent op de bevolking en de regering tot uiteindelijk de overwinning is bewerkstelligd. Dit is het onderwerp en het uiteindelijke doel van de psychopolitiek.  

Om loyaliteiten te herschikken moeten we de leiding krijgen over hun normen en waarden. Een dier is in de eerste plaats loyaal aan zichzelf. Dit wordt vernietigd door hem op zijn fouten te wijzen, hem te bewijzen dat hij zich dingen niet kan herinneren, dat hij niet kan handelen en zichzelf niet kan vertrouwen. De tweede loyaliteit betreft zijn familie-eenheid, zijn ouders, zijn broers en zusters. Dit wordt vernietigd door familieleden financieel onafhankelijk van elkaar te maken, door de waarde van het huwelijk te verminderen, door scheidingen gemakkelijker te maken en door de kinderen, waar het maar mogelijk is, door de staat te laten opvoeden. De derde loyaliteit betreft zijn vrienden en directe omgeving. Deze wordt vernietigd door het verminderen van zijn vertrouwen en door hem op de hoogte te stellen van verhalen en geruchten die zogenaamd door zijn vrienden of door de lokale autoriteiten over hem worden verspreid. De volgende loyaliteit betreft de staat en dit is, voor het communisme, de enige loyaliteit die moet bestaan vanaf het moment dat er een  communistische staat tot stand is gekomen. Om de vernietiging van de loyaliteit aan de kapitalistische staat te bewerkstelligen, moet de jeugd op allerlei manieren van alles verboden worden zodat ze zich gaan afzetten tegen de kapitalistische staat. Door ze de belofte te doen dat het beter wordt onder het communisme wordt hun loyaliteit voor de communistische beweging gewonnen.  

Het ontzeggen van een makkelijk toegankelijk rechtssysteem aan de bevolking van een kapitalistische staat, het veroorzaken en ondersteunen van propaganda welke het gezin vernietigt, het creëren en in stand houden van jeugdcriminaliteit, het aan de staat opdringen van allerlei manieren en praktijken die ervoor zorgen dat kinderen zich ervan afkeren, zal uiteindelijk leiden tot de chaos die noodzakelijk is voor het communisme.  

Onder de suikerzoete glazuur van hulp, is een strenge kinderarbeidswet het beste middel om een kind elk recht in de maatschappij te ontzeggen. Door hem te verbieden om te verdienen, door hem tegen zijn zin financieel afhankelijk te maken van een met tegenzin gevende ouder, door er via andere kanalen voor te zorgen dat die ouders voortdurend onder economische spanning staan, wordt het kind in zijn tienerjaren naar opstand gedreven. Criminaliteit zal daaruit voortkomen.    

Door het gemakkelijk beschikbaar maken van allerlei soorten drugs, door het verstrekken van alcohol aan tieners, door zijn wilde opstandigheid te prijzen en aan te moedigen, door het stimuleren met sekslectuur en het aanbevelen van seksuele praktijken en via de ideeën die uitgedragen kunnen worden door de seksuele voorlichtingsbureaus, kan de psychopoliticus de benodigde houding van chaos, ledigheid en nutteloosheid creëren waarin de oplossing aangeboden kan worden die  de tiener overal complete vrijheid zal verschaffen, het communisme.  

Als het mogelijk is om de dienstplicht, via het promoten van onpopulaire oorlogen of andere middelen te laten voortduren, kan deze dienstplicht altijd worden gebruikt als een barrière voor de jeugd om vooruit te komen in het leven en om elke hoop om zich een plaats te verwerven in het burgerleven, te vernietigen.  

Op deze manier wordt het patriottisme van de jeugd voor de kapitalistische vlag dusdanig verflauwd dat ze geen gevaar meer zullen vormen als soldaten. Omdat het tientallen jaren kan duren voor het effect zichtbaar wordt, zal de korte termijn visie van het kapitalisme nooit onze lange termijn planning kunnen doorgronden. 

Als we er in zouden slagen de nationale trots en het patriottisme van slechts één generatie effectief te vermoorden, dan hebben we dat land overwonnen. Daarom moet er in het buitenland een voortdurende propagandamachine bezig zijn om de loyaliteit te ondermijnen van de burgers in het algemeen en de jeugd in het bijzonder.  

De rol van de psychopoliticus hierin is erg krachtig. Hij kan, vanuit zijn positie als een autoriteit op het gebied van het verstand, allerlei destructieve maatregelen adviseren. Hij kan de vrije opvoeding van het kind thuis onderwijzen. Hij kan, in een optimale situatie, de hele natie instructie geven over hoe je met kinderen om moet gaan en dat zo doen dat de kinderen niet langer gecontroleerd worden, geen echt thuis hebben en als wilden in het rond rennen, zonder verantwoordelijkheid voor hun natie of zichzelf.     

Het gebrek aan loyaliteit bij de jeugd van een kapitalistische natie maakt hen rijp voor het hergroeperen van hun loyaliteiten in de richting van het communisme. Het creëren van een behoefte aan drugs, seksueel wangedrag en niet te controleren vrijheden om dit vervolgens aan hen te presenteren als een bijkomend voordeel van het communisme, zal er moeiteloos voor zorgen dat ze met ons op één lijn komen.

Krachtige leiders van jeugdgroepen kunnen door de psychopoliticus op verschillende manieren opzijgeschoven worden. Waar mogelijk moet het karakter van het meisje  of de jongen zorgvuldig veranderd worden en in de richting van criminaliteit worden gestuurd. Er moet controle behouden worden door chantage of andere middelen. Wanneer deze leiders niet ontvankelijk zijn en ze alle druk weerstaan en een gevaar kunnen vormen voor onze zaak, moet elke inspanning worden gedaan om de aandacht van de autoriteiten op dat persoon te vestigen en hem op de één of andere manier lastig te vallen waardoor hij in aanraking komt met het jeugdrecht. Als dit bereikt is hopen wij dat een psychopoliticus, in de rol van adviseur op het gebied van kinderen, in de beslotenheid van de gevangenis en onder dekking van de gerechtelijke processen, het gezonde verstand van dat individu kan vernietigen. Met name briljante scholieren, atleten en de leiders van jeugdbewegingen moeten op één van deze twee manieren afgehandeld worden.  

De begeleiding van de jeugdrechtbanken is één van de gemakkelijke taken van de psychopoliticus. Een kapitalistische natie is over het algemeen zo vol met onrecht dat een klein beetje meer, er zonder commentaar doorheen komt. Binnen het jeugdrecht vind je altijd bepaalde personen met vreemde voorkeuren, of dit nu rechters of politiemensen zijn. Als deze voorkeuren er niet zijn, kunnen ze worden gecreëerd. Door hun jonge jongens of meisjes ter beschikking te stellen binnen de “veiligheid” van de gevangenis of het opvanghuis, door te verschijnen met camera’s of getuigen, word je voorzien van een adequaat wapen om, waar nodig, sturing te geven aan al de toekomstige besluiten.  

De behandeling van jeugdzaken door jeugdrechtbanken moet steeds verder weg geleid worden van recht en steeds meer in de richting van “geestelijke problemen” gestuurd worden, tot de gehele natie denkt aan “geestelijke problemen” in plaats van aan criminelen. Dit zorgt voor allerlei openstaande banen in de rechtbanken, in de kantoren van de officieren van justitie en binnen het politieapparaat die vervolgens opgevuld kunnen worden door psychopolitici. Deze worden dan, door hun invloed, de rechters van het land en daarmee komt de totale controle over de criminelen in hun handen. Zonder de hulp van criminelen komt de revolutie immers nooit tot stand.  

Door deze autoriteit over de problemen van de jeugd en volwassenen te benadrukken in de rechtbanken zal eens de vraag naar psychopolitici zo groot worden dat zelfs de gewapende strijdmacht gebruik zullen gaan maken van “autoriteiten op het gebied van het verstand” in hun militaire rechtbanken. Als dit gebeurt zal de strijdmacht van het land in onze handen vallen, net zo zeker als wanneer wijzelf het commando zouden voeren. Met de kleine bonus van het hebben van een ervaren ondervrager naast elke technicus of bediener van geheime wapens, zal het land, net als Duitsland in 1918-1919, immobiel worden gemaakt door haar eigen leger en marine die volledig in communistische handen zijn.  

Het onderwerp loyaliteiten en het herschikken ervan, is dus feitelijk het onderwerp dat zich bezighoudt met de ongewapende overmeestering van de vijand.