De kapitalist kent de definitie van oorlog niet. Hij ziet oorlog als een gewelddadige aanval die uitgevoerd wordt door soldaten en machines. 

Hij weet niet dat er een effectievere maar meer tijd vragende oorlog uitgevochten kan worden met brood of in ons geval met drugs en het deskundig gebruik van onze kunstvorm.

NEXT

TEXT

De mens is onderhevig aan bepaalde verlangens en behoeften welke voor hem net zo natuurlijk zijn als voor elk ander dier. De mens heeft echter de eigenaardigheid om sommige van deze verlangens en behoeften buiten de grenzen van redelijkheid te overdrijven. Dit wordt duidelijk door de groei van de klasse met veel vrije tijd, de pseudo-intellectuelen, de middenstanders, het kapitalisme en andere ziekten.  

Er is terecht gezegd, dat één tiende deel van een mensenleven bestaat uit politiek en negen tiende deel uit economie. Zonder eten sterft het individu. Zonder kleding bevriest hij. Zonder huizen en wapens valt hij ten prooi aan de hongerige wolven. Het verkrijgen van afdoende bestanddelen om te beantwoorden aan noodzakelijkheden als voedsel, kleding en onderdak, in redelijke mate, is het natuurlijke recht van een lid van een verlichte staat. Een overdaad van deze zaken zorgt voor rusteloosheid en onrust. De aanwezigheid van luxe zaken en materialen en het kunstmatig creëren en prikkelen van de begeerte zoals in kapitalistische reclames, leggen zeker de nadruk op de minder wenselijke karaktereigenschappen van de mens.  

Het individu is een economisch organisme, dat een bepaalde hoeveelheid voedsel nodig heeft, een bepaalde hoeveelheid water en hij moet een bepaalde hoeveelheid warmte behouden, om te kunnen leven. Als hij meer voedsel heeft dan hij kan eten, meer kleren dan hij nodig heeft om zichzelf te beschermen, dan betreedt hij het gebied van een zekere doelloosheid welke zijn verstand en bewustzijn afstompt en hem tot prooi maakt van moeilijkheden die hij, in een minder vergiftige toestand, had kunnen voorzien en voorkomen. Hier hebben we de oververzadiging die een bedreiging vormt voor het individu.  

Dit is niet veel anders in een groep. Waar een groep teveel vergaart, vermindert het bewustzijn betreffende zowel de eigen groepsleden als de omgeving en is de effectiviteit van de groep in het algemeen verdwenen.  

Het behouden van een balans tussen vraatzucht en behoefte is het gebied van economie eigen, en is een passend onderwerp en zorg van de communistische staat.  

Verlangen en behoefte zijn een gemoedstoestand. Individuen kunnen leren om meer te willen en te verlangen dan zij ooit kunnen verkrijgen en deze individuen zijn ongelukkig. De meeste van de eigenzinnige karakteristieken van de kapitalist komen uitsluitend voort uit hebzucht. Hij buit de arbeider veel verder uit dan hij, als kapitalist, nodig heeft.  

In een natie waar de economische balans niet gecontroleerd wordt, wordt de begeerte van het individu geprikkeld met een overdreven, betoverende en zinnenprikkelende overreding om goederen te willen bezitten.  

Er ontstaat een soort krankzinnigheid, waarbij elk individu ertoe gebracht wordt om meer te bezitten dan hij kan gebruiken, en om dingen te bezitten zelfs als dat ten koste gaat van zijn kameraden. 

Er bestaat, in een economische balans, ook een andere kant. Een te groot en te lang gemis, kan ongezonde verlangens veroorzaken die, als er niet wordt ingegrepen, zorgen dat het individu meer verzamelt dan hij kan gebruiken. Armoede op zich, zorgvuldig gekweekt in de kapitalistische staten, kan een onbalans in bezit veroorzaken. Net als een vacuüm zichzelf vult, zal in een land waar opgedrongen gebrek bij de massa wordt toegestaan, en waar verlangens kunstmatig worden geprikkeld, behoefte veranderen in hebzucht en in zulke staten vindt je al snel de uitbuiting van de massa ten bate van enkelen.  

Als men, door middel van psychopolitiek, deze buitensporige hebberigheid zou afstompen in de enkelingen die haar bezitten, zou de arbeider vrij zijn om een meer natuurlijke balans te zoeken.  

Hier hebben we twee extremen. Elk van hen is een krankzinnigheid. Als we krankzinnigheid wensen te creëren, hoeven we het individu slechts voor een langere tijd te overvoeren of iets te ontzeggen, tot hij geen weerstand meer kan bieden, en we hebben een geestelijk onbalans. Een eenvoudig voorbeeld hiervan is de afwisseling van een te lage en een te hoge druk in een kamer, een uitstekende psychopolitieke procedure. De snelle afwisseling van de druk brengt een chaos voort, waarin de eigen wil lam gelegd wordt en de controle noodgedwongen wordt overgenomen door  de wil van anderen.  

Wezenlijk moet je in een heel land, hoe dan ook, de hebzuchtige verwijderen en vervolgens moet men een gevoelsmatig tekort bij de massa creëren om het bevel en de totale controle over dat land te krijgen.  

De massa moet doorlopend geïndoctrineerd worden met hoop op welvaart en veel dromen en vooruitzichten op een overvloed aan gebruiksartikelen, deze hoop moet worden uitgespeeld tegen de werkelijkheid van gebrek en een voortdurende dreiging van verlies van alle economische factoren als men niet langer meer loyaal is aan de staat om op deze wijze de individuele wensen van de massa te onderdrukken.  

In een land dat we willen veroveren zoals Amerika, moet onze langzame en sluipende benadering gebruik maken van de economische hoogte- en dieptepunten die kenmerkend zijn voor kapitalistische landen, om steeds meer controle te krijgen over de wil van individuen. Een economisch hoogtepunt is voor onze doeleinden net zo gunstig als een dieptepunt. Onze propaganda hoeft zich tijdens welvaart alleen te richten op de rijkdom die in zo een periode vergaard wordt door enkelen om ze hun controle op de staat te laten verliezen. Tijdens een economisch dieptepunt hoeven we er alleen op te wijzen dat dit het gevolg is van de gierigheid van enkelen en het politieke falen van de leiders van dat land.  

Economische propaganda is normaliter niet de taak van de psychopolitiek, maar de psychopoliticus moet begrip hebben van economische maatregelen en de daaraan verbonden communistische doelen. Men moet de massa doen geloven dat alleen het zwaar belasten van de rijken hen kan bevrijden van deze lastige “klasse met teveel vrije tijd”. Op deze manier kan zoiets als inkomstenbelasting door de massa geaccepteerd worden, een Marxistisch principe dat in 1909 gladjes is ingevoerd in het kapitalistische stelsel in Amerika, ondanks het feit dat de Amerikaanse grondwet dit verbood en het communisme nog maar enkele jaren actief was in Amerika.

Een groot succes zoals de wet op de inkomstenbelasting zou Amerika en niet Rusland het eerste communistische land ter wereld gemaakt kunnen hebben. Maar de kracht en het gezonde verstand van het Russische volk won. Het is heel goed mogelijk dat Amerika pas halverwege deze eeuw volledig communistisch wordt, maar wanneer dit gebeurt zal dit zijn door ons superieure begrip van economie en psychopolitiek.  

De communistische agent die goed opgeleid is in economie heeft de taak om de belastingkantoren en hun personeel om te kopen om maximale verwarring en chaos te creëren. Aan hem moeten wij de taak overlaten om wetten aangenomen te krijgen die onze doelen dienen. De psychopoliticus speelt een hele andere rol in dit drama.  

De rijken, de deskundigen op het gebied van financiën, de goed geïnformeerde mensen in regeringskringen vormen de specifieke en individuele doelen voor de psychopoliticus. Het is zijn taak om de individuen die de communistische, economische programma’s willen stoppen of veranderen, van het speelveld te verwijderen. Dus elke rijke man, elke staatsman, elke goed geïnformeerde persoon in regeringskringen moet een psychopoliticus als vertrouwenspersoon aan zijn zijde krijgen. De families van deze personen zijn vaak gestoord door doelloosheid en hebzucht en dit moet worden versterkt of zelfs gecreëerd. De normale gezondheid en het wilde gedrag van de rijkeluiszoon moet verdraaid en geperverteerd worden en als neurose worden uitgelegd, om vervolgens door een nauwkeurige toepassing van drugs en geweld omgevormd te worden tot criminaliteit of krankzinnigheid. Dit zorgt ervoor dat er iemand uit de “geestelijke geneeskunde” een vertrouwelijk contact krijgt met de familie, vanaf dat moment moet dat contact optimaal benut worden.  

Het communisme heeft het meeste succes als aan de zijde van elke welgestelde of invloedrijke man een psychopoliticus geplaatst zou kunnen worden, een onbetwistbare, onaantastbare  autoriteit in het veld van de “geestelijke geneeskunde” die vervolgens met zijn advies of begeleidende opinie aan de man of middels zijn vrouw of dochter, op optimale wijze het economische beleid van het land verwart en omverwerpt. Als de tijd rijp is, ontdoet hij zich voor altijd van de welgestelde of invloedrijke man door het gebruik van de juiste drugs of behandeling om zijn volledige ondergang in een inrichting te bewerkstelligen of zijn dood door middel van zelfmoord.  

Neergezet naast de machtige personen in een land kan een psychopoliticus ook invloed uitoefenen op andere beleidsterreinen om onze strijd te ondersteunen.  

De kapitalist kent de definitie van oorlog niet. Hij ziet oorlog als een gewelddadige aanval die uitgevoerd wordt door soldaten en machines. Hij weet niet dat er een effectievere maar meer tijd vragende oorlog uitgevochten kan worden met brood of in ons geval met drugs en het deskundig gebruik van onze kunstvorm. De kapitalist heeft in werkelijkheid nog nooit een oorlog gewonnen. De psychopoliticus zal weinig moeite hebben met het winnen van deze oorlog.